قدس آنلاین - گروه استانها - علی حسینی: چند روزی است که خبری را برخی از سایت های محلی در خصوص خانواده ای بی بضاعت منتشر کرده اند که بی خانمان شده اند. این خانواده که کودکی کم سن و سال نیز دارند، در گیلانغرب زندگی می کنند و حالا آنطور که گفته می شود روزهاست که به دلیل نداشتن اجاره خانه، آسمان شده است سقف روی سرشان. بی خانه شده اند  و طعم تلخ فقر را به نمایش گذاشته اند.

بی خانمانی یعنی پولی دیگر نداری که خرج سقف بالای سرت کنی. این یعنی اوضاع خیلی نابسامان است. در استان کرمانشاهی که روزی کمتر چنین صحنه هایی به چشم می خورد، حالا این صحنه های تلخ را همه باید ببینند تا بدانند چه بر سر این وضعیت نابسامان اقتصادی ما آمده است.

اگر نخواهیم سیاسی صحبت کنیم باید بگوییم که این وضعیت تبعات اجتماعی فراوانی دارد. یک نمونه اش همین است که در شهر گیلانغرب دیده شد و خانواده ای را در خیابان دیدیم.

اما فکر می کنم که حالا دیگر وقت این حرف ها نباشد. یعنی نیازی نباشد که تحلیل های سیاسی و اجتماعی داشته باشیم. فکر می کنم دیگر هم نباید انتظاری از ادارات دولتی داشته باشیم که وضعیت این قبیل خانواده ها را درست کنند؛ چون اگر می خواستند کاری کنند فکری برای جلوگیری از این وضعیت می کردند.

حالا نوبت خود مردم است. کرمانشاهیان باید آستین را بالا بزنند و فکری برای ندارهای شهر و استانمان کنند.

کرمانشاهیان از قدیم پهلوان منش بوده اند. مهم ترین شاخص برای نمایش منش پهلوانی هم کمک به نیازمند است. حالا این خانواده گیلانغربی نمونه ای شد تا فکری برای دیگر خانواده هایی که زندگی هایی شبیه به این ها دارند، بکنیم. از بد روزگار آن ها به نداری افتاده اند؛ وضعیتی که ممکن است برای هر کدام از ما رخ دهد. بالاخره روزگار است و هزار اتفاق. حادثه که خبر نمی کند ولی حالا که ما می توانیم، باید به این خانواده ها کمکی کنیم.

بدون شک این خانواده اولین و آخرین خانواده ای نخواهد بود که بی خانمان می شوند. با این وضعیت بد اقتصادی می توان پیش بینی کرد که خیلی ها در نقاط مختلفی از ایران به این وضعیت دچار شوند. ولی ما باید به فکرشان باشیم. می توانیم حتی با اندک کمکی که می توانیم از بروز چنین وضعیتی جلوگیری کنیم. فرقی نمی کند که چه میزان کمک می کنیم. مهم این است که فقط کمک کنیم تا روزی هم به ما کمک شود.